Sophia

Voor Frans Josef was zijn voornaamste belangstelling voor zijn vrouw en kind, waarover hij zo verrukt was dat hij het niet eens erg vond dat het een meisje was. Elisabeth was de enige die teleurgesteld was dat ze geen zoon had gekregen, omdat dit betekende, dat ze binnenkort ''opnieuw die hele nare geschiedenis moest doormaken" Haar bevalling was verwondelijk gemakkelijk geweest en de sentimentele aartshertogin beschrijft een charmant toneeltje van een trotse vader, die aan het bed van zijn vrouw zat en haar handen vasthield, waarna zij een van zijn handen tegen haar wang drukte en deze zo ontroerend teder kuste, dat hij buiten zichzelf  was van vreugde. De baby werd onmiddelijk onder de hoede van de aartshertogin geplaatst die persoonlijk  elke min en dienstmeid had uitgezocht voor de keizerlijke kinderkamer, die op dezelfde verdieping lag als haar eigen appartementen. Er is veel geschreven over Elisabeth haar verdriet dat zij niets te vertellen had over haar eigen kind, dat zodoende veel wrijving tussen haarzelf en haar schoonmoeder.

Franz Josef moest een militaire inspectiereis maken naar Galacië en Elisabeth huilde zo bitter om zijn vertrek, dat hij haar troostte door zijn toestemming gaf om haar familie in beieren te bezoeken.  Toen ze terugkwam uit Possenhoven, kwam ze tot de ontdekking dat haar baby haar niet meer herkende en dat de verzorgsters en artsen slechts gehoorzaamden aan de bevelen van de aartshertogin.  Het kon nog erger , toen ze merkte dat ze voor de tweede keer zwanger was en de gehele winter noodgedwongen in de Hofburg moest blijven.   In de zomer van 1856 schonk Elisabeth het leven aan een tweede meisje, erop stond om haar oudste dochter mee te nemen opdat het kind, dat altijd bleek en ziekelijk was, kon opknappen in het Italiaanse klimaat 

Tegen de zomer van 1856 waren Elisabeth en haar schoonmoeder openlijk in oorlog en Elisabeth behaalde haar eerste overwinning, toen Franz Josef opdracht gafde kinderkamer in de Hofburg te verhuizen  naar een appartement, aangrenzend aan dat van de keizerin.

 Sophia was de hele winter ziek geweest en de verandering aan lucht had haar geen goed gedaan. Dr. Seeburger zei dat het kind rust nodig had, maar toen de keizer aankondigde dat ze begin mei naar  Hongarije zouden gaan, stond Elisabeth er op de beide kinderen met zich mee te nemen. De aartshertogin was wanhopig, maar niets kon dommer zijn an het advies van de arts van de hand te wijzen en de kinderen op die manier uit hun doen te brengen. Maar Elisabeth was onverbiddelijk.

Ze waren nog geen week in Boedapest of Gisela werd ziek en het vertrek van de Keizer naar Hongarije moest worden uitgesteld. Omdat zij een krachtig, gezond kind was, herstelde ze spoedig, maar nu was het de buurt van Sophia om ziek te worden en Elisabeth was vol wroeging , omdat ze erop gestaan had het zwakke meisje mee te nemen naar Hongarije. Ze had hoge koortsen en huilde onophoudelijk, maar dr Seeberger vertelde de nerveuze moeder voortdurend dat ze nergens ongerust over behoefde te maken, want het waren alleen de tandjes die door moesten komen.

Gerustgesteld door zijn optimisme vertrokken de keizer en keizerin voor hun rondreis door Hongarije. Ze waren net aangekomen in Debreczin , de voornaamste stad van het zuiden, toen er een telegram van Dr Seeberger kwam, waarin hun terug keer geadviseerd, Sophies toestand was de laatste paar dagen zo verergerd en het telegram wond er geen doekjes om de ernst van haar ziekte.

Binnen het uur waren de hevig  geschrokken ouders op weg naar Boedapest, maar tegen de tijd dat zij terug kwamen in het koninklijk paleis hadden de artsende hoop al opgeven het kind te kunnen redden en twaalf uur lang moesten de vertwijfelde en hulpeloze  jonge moederde langdurige doodstrijd van haar kind meemaken. Het einde kwam laat in de avond van de 31ste mei. Franz Josef  telegrafeerde zijn ouders: "Onze kleine is een engel in de hemel. Wij zijn volkomen verslagen. En omdat van vorsten word verwacht, dat zij een voorbeeld zijn voor anderen, voegde hij eraantoe: "Sisi berust in Gods wil." 

Daar leek het echter niet op.  In plaats van te berusten was Elisabeth in een toestand van wanhoop,dat de artsen vreesden voor haar verstand. Twintig uur stond ze erop , bij haar dode kind te blijven en pas toen ze van vermoeidheid het bewustzijn verloor, slaagde men erin haar weg te dragen. Het verdriet was des te tragischer, omdat ze zo'n wroeking had, dat ze kleine meid naar Hongarije had gebracht en de aanwezigheid van Dr Seeberger werd onverdraaglijk voor haar. Het was typerend voor Franz Josef dat hij niet alleen weigerde de arts te ontslaan, omdat hij volhield dat de man zijn best had gedaan, maar dat hij Elisabeth ook dwong onder zijn behandeling te blijven.

De twee jarige aartshertogin werd bijgezet in de grafkelder der Habsburgers en gedurende de hele zomer reed Elisabeth dagelijks in een gesloten rijtuig met neergelaten gordijnen van Laxenburg naar de Neue Markt, waar ze afdaalde in de grafkelder om te huilen en te bidden bij de tombe van haar kind.

Ze ontweek zelfs de kleine Gisela, die zij ervoor verantwoordelijk stelde Sophie de mazelen te hebben bezorgd. ( dus geen longontsteking wat veel werd geschreven, of erge diaree.)